هروقت به وبلاگت ميام و نوشته هات رو ميخونم اشکم در مياد هنوزم همون حسي رو پيدا ميکنم که روز اول که به وبلاگت اومدم داشتم...
عکس ساحل مخيري آستارا رو که ميبينم حالت رو درک ميکنم و اشکم سرازير ميشه احتمالا هروقت به اين ساحل ميري ميزني زير گريه