ببين داداشم من عطي رو خيلي دوس دارم خيلي بيشتر از اوني که فکرشو بکني... درسته که دلشو شيکوندم ولي بالاخره رباط که نيستم...دل دارم؛ولي خب اين دليل نميشه مثل تو خود خوري کنم؛ببين تو کلا نابود ميشي با افکارت باباتم که با اون وضعش.سعي کن دلخوشي به وجود بياري واسه خانوادت.من وقتي ديدم نميتونم دلخوشي به وجود بيارم،کلا واحد خونه رو عوض کردم چون به قول استاد:وقتي ديدم نميتونم خودمو بالا بکشم،مثل سيب افتادم پايين تا انديشه اي رو بالا ببرم.آره داداش؛من بهت گفتم ديشب:همه چي دروغه حتي پدرم.آره الانم ميگم،برام همه چي دروغه عشق...سياست...نوشتن...سلام ها...خداحافظي ها...همه چي.ولي با اين وجود باز مينويسم باز عاشقم؛من يه آدم پوچ گرايي هستم؛کلا مخالف همه ي افکاراتم مخالف همه چيزم ولي مجبورم بخاطر جلو گيري از خود خوري ها و خود نابوديم بنويسم و سلام ها بدم و خداحافظي ها بگم و عاشق بشم.من آدم دو رويي نيستم ولي دقيقا مثل فشار بخار مايعات توي شيمي اتمسفر محيطم رو با سامانه يکسان ميکنم تا بتونم صحيح و سالم روي مرز سامانه قدم بردارم.وگرنه من به هيچکس اعتقاد ندارم.حتي دکتر شريعتي و پناهي به اينا علاقه دارم ولي برام قديس نيستن.علاقه دارم ولي هيشکدوم رو قبول ندارم.من خودمم و خودمم.هيشکي رو قبول ندارم به جز مولا علي...علي ذره ذره وجودمو تشکيل داده.علي تک تک نفس هامو تشکيل داده...عشق به علي منو سر پا نگه داشته...