واسه يعضيا خيلي متاسفم... يه حباب بزرگ ولي تو خالي دورشون کشيدن که دنيا رو از داخل اون ميبينن و هر لحظه ممکنه اون حباب بترکه؛سوره ي آل عمران: همانا اوست که بندگانش را مرحمت ميبخشد و بلند مرتبه و سعادتمند ميکند آن هارا همان گونه که بالا ميکشاند همانطور هم از بلند ترين نقطه ي افتخار به ذلت ميرساند همانطور که تفاوت بين رجيم و رحيم فقط و فقط يک نقطه است ولي اين کجا و آن کجا... هميشه سنگ هاي بزرگ نشانه ي نزدن هستش و منم به هيچ وجه از طبل هاي تو خالي نميترسم ... درسته که اين نوع طبل ها صداشون زياده ولي مطمئنا با يه سوزن کوچيک همه ي عظمتشون از بين ميره... پس ترسي در کار نيست... بلکه اميدي هستش اميد به معناي واقعي اميدي به يک منجي ... يک منجي که مياد و تک تکِ اين حباب هارو از بين ميبره... حباب هايي که از رو تخيل و ترهّم يه حس کمال و غرور کاذب به اوني که داخلشه داده... و البته به اميد خداي اون منجي...