تقدیم به تک تکِ هـم ریشه های خودم که ریشه پـوسوندن...

(تا آخرش بخونین حیفه)

 

اشــــک رازیـست...لـبخند رازیسـت...
عشـــق رازیست... اشـکِ آن شب... لـبخندِ عشق آن روز...
قــصّه نیستم که بگویی؛نـــغمه نیستم که بخوانی...
صـــدا نیستم که بشنوی؛یا چیزی چنان که ببینی...
یا چیزی چنان که بدانی... من دردِ مشـــترکم مرا فریاد کن...
درخت با جنگل سخن می گوید؛علف با صحرا؛ستاره با کهکشان...
و من با تو سخن می گویم... نامَت را به من بگو...
دستت را به من بده؛حرفت را به من بگو...
من ریشه های تو را دریافته ام؛با لبانت برای همه سخن گفته ام...
و دستانت با دستان من آشناست...
درخلوتِ روشن با تو گریسته ام... برای خاطرِ زندگان...
و در گورستانی تاریک با تو خوانده ام زیبا ترینِ سرود هارا...
زیرا که مردگانِ این سال،عاشق ترینه زندگان بودند...
دستت را به من بده؛زیرا دستای تو با من آشناست...
ای دیر یافته ،با تو سخن می گویم...
بِـسانِ ابر با طوفان؛بِسانِ علف که با صحرا؛بِسانِ باران که با دریا...
بــِـسانِ پرنده که با بهار ؛ بـِـسانِ درخت که با جنگل ؛سخن میگویم...
زیرا که ریشه های تو را دریافته ام...
زیرا که صدای من با صدای تو آشناست...
مـــــرا فـــــــــــریـــاد کــــن

 

 

shayan17

 

نوشته شده در دوشنبه 92/2/23ساعت 7:16 عصر توسط mohammadshayan1 نظرات ( ) |