پـــرواز بــه یــجــای دیــگــه
خـــــــــــــــدا چرا؟؟! چــــرا چشـــــامونو گــــــــریون شد؟؟ مـــــــــگه گـــــناه ما چــــــــــی بود؟ مــــــگه ما نــــبودیم توی جـــــــنگ روســــــیه با ایــــــــران با چنـــــــــگ و دل از ایــــــران محافظـــــــــت کـــــردیم... مگـــــــــه لشکر کربلای5 تـــــــــوی شلمــــچه تو خـــط مقـــدّم مخــــــصوص آذربایجان نــــــبود؟! پــــــــس چرا انـــــــدازه ی یه غــــزه یه لـــبنان ارزش نداریــــــم!!! مگــــــه عضوی از ایــــــــران نیستیم؟! کـــــــاش 1 هزارم اون کمک هـــــایی که به غزه میشه رو به هــــم استانی های مـــــن توی تـــــبریز و اردبیل ، میـــــکردن شوخــــــی نیــــــستا زلـــــــزله س، من اون روز جلـــو کـــــامپیوتر داشـــــــتم رمـــــان میـــخوندم که یـــهو دیـــدم مـــونیتور کـــــامپیوترم داره تــــاب میره و عقب جلـــو میـــــــشه!!! صحنــــه ی بســـــیار وحــــشت ناکی بـــود ولـــــــــی شـــــاید باورتون نشـــــه ما (آذربایجانی ها) خودمـــون دوبـــــاره خودمــــون رو ســــاختیم و اون یکــــی شـــهر ها حــــــتی یه چـــــیپـــس هم دســــت زلزلــــه زده ها ندادنــــد تا دلـــــشون خــــــــوش بــــاشه، دیــــشب وقــــتی زلـــزله زده هارو کنــــار آوار میــــدیدم، به یـــاد شعر یـــــاس افتادم که مــیگه: اگــــــــــه پـــــول نمیــــــتونی بدی، دلـــــداری بده...!! مــــگه هـــمه چیـــــز پــــوله؟! اگـــــه به پـــــول بود که با اون کـــمک هــــای ســـلطان علی دایـــــــــــــــی و مـــدال های حـــــــمید سوریان و علــــیرضا دبیر و... بایــــستی تا حــــال مــــــــیلیادر میــــــشدیم!!! ولــــــی خیــــلی چیـــــزا با پـــول جــــــبران نمـــــــیشه...مگـــــه نه؟ دریـــــاچه مــــون با اون عـظمت خــــــــشک شد،اصــــــــــلا انـــگار نه انگــــار ؛ اون همه اتـــــــــفاق افتــــــاد سرمـــون توی زلزلـــــه ی ســــــال75 توی اردبیــــل بــــاز آب از آب تکـــون نخـــــــورد نـــخورد، این دفـــعه هم ورزگـــــــان نابــــــود شــــــــــــد!! کــــــاش هر کدوم از فقــــــط یه ثـــــانیه خــــودتون رو بـــذارین بــــه جای زلـــزله زدگـــــــان ، همــــــــــــــــــــین... دارم نـــــــــابودیـــه پـــــاره ی تـــنم آذربــــــایجـــانــــم رو میــــــبینم ولـــــی چیکــــارمـــــیتـــونم بکــــــــــنم؛کـــــاش هـــمه مثـــل "بــــابک خـــــُرمدیـــن "جـــــــــــوانمـــرد بـــــــــــــــــودن دوستای گلم این پست م به دور از هر گونه ریا کاری و تظاهر هستش و مثل تمامیه نوشته های قبلیم با تمام وجودم از ته دلم صادقانه مینویسم طبق معمول صادقانه مینویسم و طبیعتا به مزاج و میل بـــــــعضیا این متن م شــــــــــــــــــــاید خوش نیاد...! خب هدف منـــــم همینه!!! بذارین از یه سوال شروع کنم که جوابشم خودم میدم:تاحال فکر کردین اگه یه روز خدا مارو از بندگیش اخراج کنه،ما کجا بریم!؟ پیش کی بریم!؟ دست به دامن کی بشیم تا با بخشش خودش مارو شرمنده ی خودش کنه...؟ خدای ما همون خدایی که ارحم الرّاحمین هستش و با کمال مهربانی خطا های بندگانش رو میپوشونه، همون خدایی که همون روز اول مارو با کمال خلاقیت خودش از گِل آفرید و از زیبایی و مهربانیه خودش به ما عطا کرد بعد اون همه نعمت ها فقط به ما یه چیز گفت:نماز و روزه... آیا خدا به نماز و روزه ی ما محتاج هستش؟؟!! خب طبیعیه که جواب نه هستش درسته که خدا به نماز و روزه ی ما احتیاجی نداره ولی بالاخره آفریدگار ما هستش و باید عمل کنیم ولی آیا همه چی نماز و روزه و ریش و تسبیح و... هستش؟! اصلا به نظر شما زندگی یعنی چی؟ میشه برام تفسیر کنین؟؟؟ خب.. به نظر من: زندگی جای خنده هم داره جای گریه هم داره جای رقص هم داره جای مرثیه هم داره البته قبول دارم هر چیزی یه حدی داره ، من از مکه ش گرفته تا کربلا و مدینه و سوریه و لبنان و مصر و... رو گشتم ولی متقابلا جاهای سیاحتی هم رفتم و دلم نمیخواد اینجا بنویسم چون مسلّما خیلی هاتون میگین اهل افاده و پُز دادنم، خدا شاهده از خیلی از دوستانم که ادعای دینداری میکنن دینم قوی تره، ولی من نمیخوام با پنبه سر ببرّم چون شرف دارم... چون وجدان دارم؛ شاید باورتون نشه من دارم کل قرآن کریم رو حفظ میکنم در حالی که تقریبا 90 درصد آهنگ های پاپ فارسی رو حفظ م!! درسته که من اون شایان قبلی نیستم و خیلی فرق کردم با اون شایانی که 4تیرماه88 تو صفا و مَروه میدوئید و بنده ی مخلص خدا بود ، من الان هم ریشم رو سه تیغ میکنم هم فشن میکنم هم تیپ میزنم ولی متقابلا هم نمازمو میخونم هم روزه میگیرم؛ من یه دوستی دارم که اسمش ســــیّد سینا هستش و داره طلبگی میخونه و پسر بــــــــسیار خوبیه و تو احکام لنگه نداره ولی به ولله قسم اخلاص عمل و اعتقاد من از اون بیشتره، اگه این هیکل 180 سانتی و 63کیلوییه من رو تیکه تیکه کنی میبینی که فقط این اسم ها از وجودم در میاد: ایـــــــــران،کوروش، دکتر شریعتی،ستارخان و باقرخان،امیرکبیر، ابوالفضل العبّاس و زینب کبری، بــــــــــــــــــابـــــــــــک خُرَمدین، شـــــــــــاهین ، یـــــــــاس ... همین و بس و در آخر میخوام حرفام رو با سخن استاد شریعتی به اتمام برسونم: عشق در دنیا یکی هست و آن هم عشق به خالق می باشد برایت آرزو میکنم هرگز اسیر عشق به مخلوق نشوی زیرا آن انسانی که خدا را از دل بیرون کند مخلوق جای خدا را در دل میگیرد... عشقی به مخلوق معنایی ندارد و هوس میباشد همین و بس! تا کی میخوایم بنده پرست باشیم؟؟!! تا کی میخوایم تظاهر و ریاکاری کنیم؟؟!! به قول کوروش کبیر:راه در جهان یکی است و آن هم راه راستی است... . . . واســــــــــه خودمـون و خــــــــدای خودمـــون زندگی کنیم... نه واسه کس دیگه . . . سلام جریان از جایی شروع میشه که من روز یکشنبه ساعت4و45دقیقه بایستی میرفتم باشگاه مسابقه فوتبال داشتم، که یهو ساعت4و20دقیقه به ذهنم زد که یکی از شعرهای شاهین نجفی رو که اسمش"با چشای خیس خندیدن" هستش متن شعرش رو از یکی از این سایت های کوفتی وردارم و کپی ش کنم تو مدیریت وبلاگ خودم و پست ش کنم، شعرش رو سریع زدم و رفتم سراغ بازی فوتبالم و وقتی ساعت 9شب اومدم خونه دیدم واااااااای خدا وبلاگم مسدود شده، یهو هنگ کردم ، وبلاگی رو که 6ماه هستش با جونه دل درستش کردم تقریبا 100 مورد توش مطلب گذاشتم و... حالا میدیدم که دارن ازم میگیرنش، قلبم تند تند میزد و مامانم وقتی حالم رو پرسید بهش چیزی نگفتم چون نمیخواستم از غلطی که کردم با خبر بشه... تا شب آروم و قرار نداشتم ساعت 10 و 15بود که هم داشتم تو حیاط رو منقل کباب میپختم و هم داشتم واسه جناب مهندس فخری (مدیرکل پارسی بلاگ)پیام میذاشتم و التماس میکردم وبلاگم رو آزاد کنه ولی کارساز نبود... تا ساعت1ونیم بیدار موندم ولی وا نشد که نشد!!! صبح دوباره اومدم وبلاگ و دیدم که وانشده دیوونه شدم و دوباره واسه مهندس نظر گذاشتم ولی باز اوضاع فرق نکرد... از نیلوفر(یکی از کاربران سایت)کمک خواستم ولی به طرفم دستی دراز نشد،تا این که به عطش(عطیه) اطلاع دادم و اونم بلافاصله اومد و یه تومار نامه ی درازی واسه مهندس فخری نوشت و ازشون درخواست کرد منو ببخشن ،یه کم تو مغازه کار داشتم و چند تا جهیزیه و مبلمان بایستی به مشتری ها میدادم بالاخره الان اومدم و دیدم وبم وا شده واقعا نمیدونم با چه زبونی از مهندس و مخــــــــــــــــصوصـــــــــــــــا از عــــــطیه تشکر کنم؛ خداییش اگه من جای مهندس فخری بودم صد سال سیاه شخصی مثل خودمو نمیبخشیدم چون مطلب: با چشای خیس خندیدن خیلی خیلی خیلی ناجور بود واقعا اینطور مطلبی در مقام و منزلت وبلاگ من نبود، مـــــــــــــــــــــــــهندس بــــــــــــابت همه چـــــــــــــــــــــــــــــیز مــــــــــــــمنونم... ایشالله طبق روال همیشه با متن های خوبم جبران کنم... ممنون ازین که بالاخره منو بعد از 24ساعت دوری از وبلاگم، پیشش برگردوندید این یه روز اندازه ی چندین سال واسم طول کشید... تو این یه روز که بابام متوجه شده بود وبلاگم توقیف شده اندازه ی 100سال نصیحتم کرد حتی عمو م هم که معرّف حضور جناب مهندس هستن،2ساعت نصیحتم کرد که چرا این شعر رو گذاشتی... آره قبول دارم زیادی جو گیر شده بودم و اون شعر رو گذاشته بودم بدجور وابسته وبــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــلاگــــــــــــــــــــــــم شدم، مثل پدری که فرزندش رو بخشی از وجود خودش میدونه ، منم این وبلاگم رو مپاره ی تن خودم میدونم که ایشالله تصمیم دارم تبدیلش کنم به وبسایت... اگــــــه خدا بخواد سلام چطول متولین؟؟؟؟ من که دارم از استرس امتحان شیمی که پس فردا داریم دق میکنم... راستی تا یادم نرفته تولد آقا امیرالمومنین علی (ع) رو خدمتتون تبریک میگم... و مخصوصا خدمت مرد ها و پسرا و مخصوصا مخصوصا مخصوصا پدرای گل تبریک میگم... ایشالله جیباتون همیشه پر پول باشه (البته به قول معلم ادبیاتم: عزیزانم اینجانب در این جمله ی قبلی آرایه ی مبالغه استفاده کردم!!!!!!) هه هه هه (خیلی بی مزه م!!) راستی این آهنگ وبلاگم رو هم که علیرضا روزگار تازه خونده رو به روح پر فتوح و درگاه آقاامیرالمومنین علی(ع) تقدیم میکنم البته ببخشید که یه کم غمگینه آخه شما جای من... هرچه گشتم آهنگ شادی واسه علی(ع) پیدا نکردم و گفتم: لنگه کفشی در بیابان نعمتیه و هرچی باشه بالاخره این آهنگ واسه خونواده ی علی (ع) خونده شده امیدوارم ازش لذت ببرین... نه عشق میخوام... نه پول میخوام...نه مشهور شدن میخوام...فقط خدا جونم یه چیز ازت میخوام: به گریه های شبونه ی مامان بزرگم ، به دعا های گریه کنان مادرم،به آه کشیدن های بابابزرگم ،به دردهایه دایی کوچیکم یاشار که در هاشو میریزه به خودش تا نفهمم،به بغضی که توی گلوی خودمه و گیج و منگ شدم...قسم ت میدم که به بابک رحم کن،به جوونیش رحم کن،به عاقبت ما که اگه بابک بره از پیشمون ما داغون میشیم رحم کن؛ خودت میدونی که بابک پشیمونه از خطایی که کرده،خودت از سر تقصیراتش بگذر خودت که میدونی شب و روزمون شده دعا کرده ، خودت میدونی که7 ماهه توی خونمون صدای خنده نپیچیده...بهت التماس میکنم؛ بابک همه ی وجود منه... درسته که داییمه ولی از پدرم بیشتر نخوامش کمترم نمیخوامش درسته که نسترن رو هنوزم دوس دارم و هیچوقت از یادم نمیره،حتی وقتی که سر امتحان دارم ورقه مینویسم حتی وقتی که توی مسابقه پنالتی میزنم همیه تو ذهنمه ولی صد تا نسترن و امثال نسترن فدای یه تار موی بابک م... دیگه بسه خدا؛ الان8ماه و 20روزه که بابک رو ندیدم ؛آخه بهم اجازه ی ملاقات نمیدن... چون فامیل درجه یکش نیستم و خواهر زادشم.. کاش برادرش بودم تا منم بتونم 8ساعت جلو زندان بشینم تا بابک رو یه ربع از پشت شیشه ببینم ولی حیف نمیشه... دیگه طاقت ندارم وقتی به موبایل م زنگ میزنه و صداشو میشنوم تموم بدنم میلرزه نا خداگاه گریه م میگیره ولی بازم خدا بزرگه.... ازتون عاجزانه خواهش میکنم توی این شب عزیز بابک رو هم دعا کنین بهتون التماس میکنم... یه سوالی از همتون داشتم لطفا هرکی این سوال رو میخونه بهم جواب بده: عشق بهتره یا دوست داشتن؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ منتظر پاسخ هاتونما... سلام دوستای عزیزم امیدوارم حالتون خوب باشه سلام دوستای عزیزم 
برام خیلی مهمه لطفا جواب بدین...
و از مطالب وبلاگ بهره ی کافی رو برده باشین... اسم من شایان هستش و 17 سالمه؛واقعیتش هدف از نوشتن و تشکیل این وبلاگ ؛نامه ی فدایت شوم...و بی تو هرگز،با تو بابام نمیذاره ... و ازین قبیل حرفا نیست !! یه وقت فکر نکنین که من پسر سنگ دلیم نه... به هیچ وجه،اتفاقا خیلی خیلی احساساتی و اهل منطق و استدلالم؛هدفم ازین وبلاگ اینه که کورکورانه به استقبال عشق نریم،چون خودم بر اثر یک دلبستگی و عشق کورکورانه الان6ماهه که توی عذابم............شاید باورتون نشه که من توی این6ماه به اندازه 60سال تجربه کسب کردم که میخوام بهتون انتقال بدم تا شما خدایی نکرده به این روز نیوفتین؛چون همین طور که میدونین پیشگیری همیشه بهتر از درمان بوده و هست و خواهد بود؛اگه میخواید در مورد معیشیت و قوانین عشق بیشتر بدونین این وبلاگ رو از سر تا تهش بخونین،مخصوصا به آرشیو هم حتما یه سری بزنید...! امشب دلم گرفته بود آخه فقط و فقط یه ماه مونده به جشن نامزدی عشق سابقم و من الان تو خونه دست رو دست گذاشتم و واسه از دست دادنش روز شماری میکنم!!!!!!!! متن آهنگ هایی رو که این روزا همش گوش میکنم و دوستشون دارم رو براتون گذاشتم،امیدوارم خوشتون بیاد.
امیدوارم حالتون خوب باشه و از مطالب وبلاگ بهره ی کافی رو برده باشین... اسم من شایان هستش
و 17 سالمه؛واقعیتش هدف از نوشتن و تشکیل این وبلاگ ؛نامه ی فدایت شوم...و بی تو هرگز،با تو بابام نمیذاره ... و ازین قبیل حرفا نیست
!! یه وقت فکر نکنین که من پسر سنگ دلیم نه... به هیچ وجه،اتفاقا خیلی خیلی احساساتی و اهل منطق و استدلالم؛هدفم ازین وبلاگ اینه که کورکورانه به استقبال عشق نریم،چون خودم بر اثر یک دلبستگی و عشق کورکورانه الان6ماهه که توی عذابم............شاید باورتون نشه که من توی این6ماه به اندازه 60سال تجربه کسب کردم که میخوام بهتون انتقال بدم تا شما خدایی نکرده به این روز نیوفتین؛چون همین طور که میدونین پیشگیری همیشه بهتر از درمان بوده و هست و خواهد بود؛اگه میخواید در مورد معیشیت و قوانین عشق بیشتر بدونین این وبلاگ رو از سر تا تهش بخونین،مخصوصا به آرشیو هم حتما یه سری بزنید...! امشب دلم گرفته بود آخه فقط و فقط یه ماه مونده به جشن نامزدی عشق سابقم و من الان تو خونه دست رو دست گذاشتم و واسه از دست دادنش روز شماری میکنم!!!!!!!! متن آهنگ هایی رو که این روزا همش گوش میکنم و دوستشون دارم رو براتون گذاشتم،امیدوارم خوشتون بیاد.
| Design By : Pichak |
یجای دیگه... جایی با آب و هوای دیگه با مکان و جغرافیا و آدمای دیگه آرزوها و اهداف دیگه جایی واسه ی تغییر جایی واسه دیگرگونه بودن جایی برای متفاوت بودن و افتخار کردن به این تفاوت در مقابل تناقض ها
